۲۰۰ شهید چوار، تکرار حماسه‌ی رستم و سیاوش ✍️فرشته قاسمیان

گرامی داشت یاد و خاطره شهیدان گرانقدر منطقه چواربا بارشی نسبتاً شدید آغاز شد؛ امروز با نام یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های ادب و فرهنگ ایران گره خورده است؛ روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر سترگ، حماسه‌سرای ایران‌زمین، که با رنج بسیار، شاهنامه را سرود؛ اثری که نه‌تنها خود او را، بلکه زبان و فرهنگ پارسی را نیز در پهنه‌ی تاریخ، جاودانه ساخت.

همزمان مناست دیگری هم در استان ایلام و شهرستان چوار برگزار می شود، روز بزرگداشت، سرداران و ۲۰۰ شهید والا مقام ایل ارکوازی و بولی است، ۲۰۰ قهرمان و جوانمرد در این شهرستان در برابر دشمن خونخوار تا پای جان جنگیدند و در آخر به فیض عظمای شهادت نائل آمدند، به محل برگزاری این آیین که نزدیک تر می شوم، درکنار یاد و خاطره شهیدان والامقام، فردوسی بزرگ در خاطرم، متجلی می شود ، چگونه ممکن است انسانی تا این حد شیفته کشور و سرزمینش باشد، که تمام زندگیش صرف سرودن این اثر حماسی شود! به نظرم هر انسانی که پا به این دنیا می گذارد، رسالتی را بر دوش دارد، رسالت هر کدام از ما متفاوت از دیگری و تا پایان انجام رسالت خود این دنیا را ترک نمی کنیم، رسالت فردوسی زنده نگه‌داشتن داشتن امید، ایمان، و عقیده در دل ایرانیان بود، فردوسی با سرودن شاهنامه به ما گفت تا زمانی که قهرمانان و جوانمردان زنده هستند و اتحاد در بین ماست، هیج دشمنی نمی تواند به ما آسیب برساند.

فردوسی از قهرمانان بسیاری در شاهنامه سخن می گوید که برای دفاع از وطن و آب، خاک کشور از هیچ کوششی دریغ نمی کنند، تلاش های پهلوانی چون رستم و نیاکانش در راه دفاع از کشور زبانزد عام و خاص است، پهلوان دیگری در شاهنامه همانند. گیو، سام نریمان، سیاوش، گودرز، بیژن، و بسیاری نامداران دیگر در راه دفاع از کشور حماسه ها پدید آوردند.

بزرگداشت شهدای گران‌قدر ایل ارکوازی و بولی، رشته‌ی افکارم را گسست و مرا ناگهان به لحظه‌ی اکنون بازگرداند. اینجا و در همین لحظه، ما ایستاده‌ایم؛ پا بر همان خاکی که فردوسی آن را از جان عزیزتر می‌دانست و چشم به آسمانی که پهلوانانش زیر آن قد کشیدند.
ما اینجاییم؛ درست در سرزمینی که یادآور رشادت‌های مردان و زنانی است که همچون پهلوانان شاهنامه، یکی پس از دیگری برخاستند و جان خود را فدای دفاع از میهن و انقلاب کردند.

نسل پهلوانان و جوانمردان، از شاهنامه به زمانه‌ی ما منتقل شده است؛ چرا که جوانمردان هرگز نمی‌میرند، سعدی شیرین‌سخن چه زیبا گفته است:
«مرد نکو نام نمیرد هرگز،
مرده آن است که نامش به نیکی نبرند.»
وقتی به صدای طبل عزا و نوحه‌ی عزاداران گوش می‌سپارم، صدای پهلوانان از اعماق اساطیر و تاریخ به گوش می‌رسد:
«چو ایران نباشد تن من مباد،
بدین بوم و بر یک تن زنده مباد.»
و نیز،
«دریغ‌ست ایران که ویران شود،
کنام پلنگان و شیران شود.»
اکنون من در جایی هستم که پهلوانانی در راه دفاع از وطن و عقیده، رشادت‌ها کردند و بر سر پیمان جان دادند؛ مردانی از نسل پور نریمان و رستم دستان، شاید اگر دقیق‌تر بنگریم، قهرمانان و پهلوانان هرگز نمی‌میرند، بلکه دوباره جوانه می‌زنند و به پهلوانان زمانه‌ی ما تبدیل شده‌اند.

پهلوانی مانند سردار قاسم سلیمانی همیشه مرا به یاد آریوبرزن و یاران صمیمی‌اش می‌اندازد؛ مردانی که با ایستادگی بی‌مانند خود در برابر اسکندر مقدونی، که از دورترین نقطه‌ی کره‌ی زمین چشم طمع به کشور عزیزمان داشت، مقاومت کردند.
حال سوال این است: آیا اسکندرهای امروز چشم طمع به سرزمین عزیز ما ندارند؟ و بی شمارند سرداران عزیزی که همواره در مقابلشان ایستاده اند، از حسن باقری،محمد جهان‌آرا،احمد متوسلیان، علی صیاد شیرازی،مصطفی چمران،محمدابراهیم همت،مهدی باکری، حاج احمد متوسلیان،احمد کاظمی و سردار سپهبد قاسم سلیمانی که پهلوانان و قهرمانان زمان حال ما هستند که البته تعداد این پهلوان بی شمارند که در این مقال نمی گنجد.

در میانه مراسم ، سخنران یکی از رزمندگان و پهلوانان قدیمی جبهه نبرد است، سردار اله نور نورالهی از رشادت‌ها و قهرمانی های هم رزمایش که می گوید، برخی از سالخوردگان در میان جمعیت اشک می ریزند، کاش می دانستم در اندوه گریستنشان چه گذشت که اینگونه با هر خاطره ای فرو می ریزند، این سردار و رزمنده دیروز به گونه ای از رشادت های همرزمانش می گوید، که انگار به تازگی از جبهه نبرد برگشته و دوباره عازم نبرد است، می گوید تا جان در بدن دارم در راه آرمان و عقیده ام لحظه ای عفلت نمی ورزم.

در این مراسم علاوه بر دو ایل ارکوازی و بولی، بسیاری از مردم،دیگر نقاط استان در این مراسم حاضر بودند، به گونه ای که محل مراسم مملو از جمعیت بود و جای نشستن به سختی پیدا میشد، این مردم همیشه نشان داده اند که بر سر پیمان و عقیده ی خود هستند و یاد فرزندان فداکار خود را هیج گاه فراموش نمی کنند، مقاومت و ایستادگی در مقابل ظالم در فرهنگ و خون ما ریشه دوانیده که سخت ترین تند بادها و ویران ترین زمین لرزه ها هم قادر به نابودی آن نیست، چرا که اینجا ایران و ایلام است، سرزمین دلیران و پهلوانان…