بی تفاوتی به هشدارها، چالشی برای آینده

نیک می‌دانیم که خشکسالی‌های اخیر ناشی از کمبود بارش نزولات آسمانی عرصه را بر همه تنگ نموده و چالش‌ها و مشکلاتی جدی را وارد زندگیمان کرد که تجربه چند سال اخیر آن را همه به یاد داریم. اگرچه در سال‌های گذشته این آینده سخت و ناگوار پیش‌بینی می‌شد و هشدار آن به گوش همه‌مان رسید، اما برای مقابله با آن آنچنان که باید خوب عمل نشد و منتظر شدیم که زمانه آن را به نفع‌مان تغییر دهد.
کاهش بارش‌های هر سال نسبت به سال قبل، نشانگر وخامت اوضاع در سطح کشور از جمله بحران بی آبی و به تبع آن مشکلات دنباله‌دار آن، امروزه یقه همه‌مان را چسبیده و آزارمان می‌دهد.
در آغاز فصل تابستان متاسفانه قطعی برق در سطح گسترده در سراسر کشور و استان ایلام مشهود بود و این روزها دست به دعا شده‌ایم که پیشرفتی نداشته باشد. با متوقف شدن جریان الکتریکی، گرمای شدید، سوزان و طاقت‌فرسا و متوقف شدن باد خنک وسایل سرمایشی، افسردگی و ناامیدی را در درونمان همراه با گرما گُر گرفته است.
در خوشبینانه‌ترین حالت حداقل در ۲۴ ساعت شبانه روز ۲ یا ۳ ساعت خاموشی را همه تجربه کرده‌ایم که بیشتر از سالهای گذشته خودنمایی کرد.
چرا همیشه باید دقیقه ۹۰ و حتی بعد از آن تازه به مشکلات و راهکارهای آن فکر می‌کنیم؟ چرا همیشه بین شرایط عادی و هشدار تفاوتی قائل نمی‌شویم؟ چگونه است که ما از گذشته به آینده می‌رسیم و آینده را به گذشته تبدیل می کنیم اما بی خیال از کنار این اتفاق بزرگ به سادگی رد می‌شویم؟ آیا ما بارها از تمامی رسانه‌ها و حتی رسانه‌های بیگانه بحران بی‌آبی و لزوم کاهش مصرف بی‌رویه انرژی را شاهد نبوده‌ایم؟ پس ما به حرف و هشدار چه کس دیگری باید گوش دهیم که ما را به قضیه حساس کند؟ همین الان بارها اعلام می‌شود که در صورت کاهش مصرف ۱۰ درصدی برق می توانیم از بروز خاموشی در سراسر کشور جلوگیری کنیم. وقتی روزانه به مدت ۲ ساعت برق نداریم پس نتیجه این است که همان کاهش ۱۰ درصدی را رعایت نمی‌کنیم و اعتقاد داریم که دیگران باید رعایت کنند نه ما.
ما چه زمانی می خواهیم همگرایی و هم‌محوری را در راه جمع و نه فرد تجربه کنیم؟ وقتی از طریق انتشار کلیپ چند دقیقه‌ای مصرف آب، یادآور می‌شود که مصرف آب در کشورمان دوبرابر دنیاست، اگر لحظه‌ای به آن فکر کنیم باید شرم داشته باشیم زیرا بسیاری از خصوصیاتمان مطابق اصول و قواعد استانداردها نیست.
در این یادداشت قصد ندارم که بیشتر از این روی واگرایی و بی تفاوتی ها تکیه کنم اما مردم ما هم در مقابل همواره نشان داده اند که زمانی اراده کنند غیرممکن را ممکن می‌سازند. پس چرا رفع همیشگی خاموشی برق از غیرممکن به ممکن تبدیل نکنیم. اگر لحظه‌ای از منیَت بگذریم و اول جامعه و بعد به خودمان فکر کنیم، خواهیم دید که در نهایت بهره و فایده این منفعت همگانی به خود ما هم سرایت می‌کند. ان‌شاالله روزی فرا رسد که اگر هشداری در هر زمینه ای انعکاس یافت، با جدیت و نهایت همکاری در راه رفع چالش‌ها گام برداریم و نمایشی شایسته از همگرایی و دوستی را داشته باشیم و به یاد بسپاریم که همدلی و همراهی آنچنان سخت نیست و از امتحان و تجربه آن بی نصیب نباشیم.