از کوپه های شلوغ تا اتاق های تک سرنشین *اسلام انصاری فر

قدیما که خانه ها حیاط بزرگ داشتند، پدربزرگ ها و مادربزرگ ها در کنار فرزندان و نوه و نتیجه ها دور هم جمع می شدند و گل می گفتند و گل می شنیدند.

آن روزها هیچکس دلتنگ تنهایی نبود. شب نشینی ها هم حال و هوای گرم و صمیمی خودش را داشت. وقتی همه در کنار هم بودند، هیچکس به قول امروزی سرش توی گوشی نبود و حس با هم بودن و لبخند های صادقانه فضای شاد خانه های آن روزها را پر کرده بود.

آن روزها خانه ها همانند قطارهایی با کوپه های شلوغ بودند و شادی و شادابی از سر و رویشان می بارید.

اما امروز دیگر از آن خانه های شلوغ و کوپه های شاد و بی ریا خبری نیست. امروز خانه ها سرد و بی روح شده اند‌ و قطارها با کوپه های خالی بی هیچ مقصدی به راهشان ادامه می دهند.

در جامعه ی امروز بسیاری از خانه ها بوی دلتنگی می دهند و در میان اجتماع شهری و روستایی مشاهده می شود که مادری تنهای تنها در حیاطی بزرگ با اتاق های خالی از شور و شلوغی زندگی می کند.

در واقع می توان گفت که خانه های امروز تبدیل به خانه های تک سرنشین شده اند‌ و فرزندان هر کدام در پی کار و زندگی دست به مهاجرت زده اند.

اگر قدری بیشتر بیاندیشیم به این سوال بی جواب می رسیم که چرا بزرگان ما در سنی که نیاز به همراهی و هم‌صحبتی دارند، در گوشه ی عزلت خانه نشین می شوند؟

چرا باید پدر و مادری که سالهای دور نگذاشتند آب توی دلمان تکان بخورد، امروز دلشان در پی وقت دیداری بلرزد؟

پدر و مادر چشم و چراغ خانه هستند و فرزندان هم در این میان همچون پروانه ها به گردشان در رفت و آمد هستند، اما اگر پروانه ای نباشد، غبار غم بر چراغ خانه در سوسوی تاریک تنهایی می نشیند.

قدردان پدر و مادر باشیم، قبل از آن که دیر شود./ اسلام انصاری فر